കുട്ടികൾക്ക് പറ്റുന്ന *ചെറിയ തെറ്റുകൾ* പോലും *പർവ്വതീകരിച്ച്* കാണിച്ച് അതിൽ *ആനന്ദം* കണ്ടെത്തിയിരുന്ന ആ അധ്യാപകൻ അതൊരു നല്ല അവസരമായിക്കണ്ടുകൊണ്ട് മറ്റു കുട്ടികളോടായി പറഞ്ഞു. *“എല്ലാവരും കേട്ടല്ലോ?* നാല് കിഡ്നിയാണ് പോലും… ആരെങ്കിലും പുറത്തു പോയി കുറച്ച് *പുല്ല്* പറിച്ചു കൊണ്ടു വരൂ. ഈ ക്ലാസ്സിൽ *ഒരു കഴുതയുണ്ട്.* അവന് തിന്നാനാ…”

ഉടനെ അവൻ പറഞ്ഞു. *“എനിക്കൊരു ചായയും..”*

ഈ മറുപടി കേട്ടതും ക്ലാസ്സ് വീണ്ടുമൊരു കൂട്ടച്ചിരിയിൽ മുഴുകി. *അധ്യാപകൻ അപമാനം കൊണ്ട് വിളറിപ്പോയി.*

*“കടക്കെടാ പുറത്ത്…”* അയാൾ വാതിലിനു നേർക്ക് വിരൽ ചൂണ്ടിക്കൊണ്ട് അവന്റെ നേർക്ക് *ആക്രോശിച്ചു.*

പുറത്തേക്ക് നടക്കുന്നതിനിടെ തിരിഞ്ഞു നിന്നു കൊണ്ടവൻ *പറഞ്ഞു.....*

“താങ്കൾ എന്നോട് ചോദിച്ചത് *നമുക്ക്* എത്ര കിഡ്നിയുണ്ടെന്നാണ്. അങ്ങനെയെങ്കിൽ *ഞാൻ പറഞ്ഞ ഉത്തരം ശരിയാണ്.* നമുക്ക് നാല് കിഡ്നിയുണ്ട്. *എനിക്ക് രണ്ടും താങ്കൾക്ക് രണ്ടും.* ‘നമുക്ക് ‘ എന്നത് *ദ്വന്ദ്വങ്ങളെ* സൂചിപ്പിക്കുന്ന പദമാണ്.

താങ്കൾ *എനിക്കെത്രയെന്നോ താങ്കൾക്കെത്രയെന്നോ* ചോദിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ ഞാൻ *രണ്ട്* എന്ന് ഉത്തരം പറഞ്ഞേനേ. എന്റെ ഉത്തരം തെറ്റാണെങ്കിൽ സാറിന്റെ ചോദ്യവും തെറ്റാണ്.

പുല്ല് കഴിച്ചു തീർന്നാൽ വെള്ളം കുടിക്കാൻ മറക്കണ്ട. *ദഹനക്കേടുണ്ടാകും.”*

ക്ലാസ്സിൽ വീണ്ടും *കൂട്ടച്ചിരി.*

അധ്യാപകൻ ആകെ *ഇളിഭ്യനായി* നിന്നു. എപ്പോഴും മറ്റുള്ളവരെ *പരിഹസിച്ചും കുറ്റപ്പെടുത്തിയും ആനന്ദിച്ചിരുന്ന* അയാൾക്ക് ജീവിതത്തിൽ കിട്ടിയ *ഏറ്റവും വലിയ അടിയായിരുന്നു* അത്. പിന്നീടയാൾ ഒരു വിദ്യാർത്ഥിയുടെയും മുന്നിൽ ഈ രീതിയിൽ *ആളാവാൻ* മുതിർന്നിട്ടില്ല.

ഇത് ഇന്ന് പലർക്കും ഒരു *പാഠമാണ്.* നമുക്ക് പല കാര്യങ്ങളെക്കുറിച്ചും *അറിവുണ്ടെന്ന് കരുതി* അത് *മറ്റുള്ളവരെ പരിഹസിക്കാനും ‘കൊച്ചാക്കാ’നുമുള്ള ലൈസൻസാക്കിയെടുക്കരുത്.*

ആരെയും *വില കുറച്ചു* കാണുകയുമരുത്. *ആളറിയാതെ ‘ആളാവാൻ’ ശ്രമിച്ചാൽ അത് നമുക്കിട്ട് തന്നെ തിരിച്ചടിച്ചെന്നിരിക്കും.*

*മറ്റുള്ളവരെ അപഹസിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നവർ സ്വയം അപഹാസ്യരായെന്ന് വരും.* അതിനാൽ *വാക്കും പ്രവൃത്തിയും* സൂക്ഷിക്കുക. *ബഹുമാനം നൽകി ബഹുമാനം നേടുക.* (കടപ്പാട്)